A mañán estaba fría,
que se metera no corpo
buscando o zume da i-alma.
Roxo mostrábas'o ceo,
roxa a terra se mostraba,
regos, regatos e fontes
levaban roxas as augas.
Alaios veñen das serras,
dos outeiros e das brañas,
e dos carballos e pinos
cai un orballo de bágoas.
Están os xílgaros mudos,
os reiseñores non cantan,
soio se sinten os corvos
que arrevoan en bandadas.
A campana toca, toca,
chamando â misa da i-alba.
Alá van as mulleriñas,
todas elas enloitadas.
Semellan ombras que xurden
da terra, da mesma entraña,
e caminan pol-os aires
coma meigas ou pantasmas.
Con outras ombras atopan
que a morte levan na cara,
o escapulario no peito
e na cintura unha espada.
Son os que, en nome de Cristo,
asesiñan a mansalva;
son os verdugos da noite,
que fuxen â madrugada.
E cal morcegos cebados
co óleo das lámparas sagras,
van a esconderse nas covas,
fartos de sangue cristiana.
Ciscados nas corredoiras,
coma si foran borralla,
xacen os corpos sanguentos
que froreceron en chagas.
Teñen pechadol-os puños
qu'en vida ergueron con rabia,
i-os ollos fixos no ceo,
sempre abertos â esperanza.
¡Corpos benditos dos mártires
groriosos da nosa raza!
¡Verdadeiros corpos santos
do altar da nosa lembranza!
O sol, namentras, asoma
a súa niña dourada,
mais non tarda en recadarse
detrás d'unhas nubes baixas.
Todo s'escurece o intre,
lexanos tronos estalan,
os relampos alumean...
¡Santa Bárbara nos valla!
Caen axiña unhas pingueiras,
o vento sul todo arrasa,
unha noite sin estrelas
ven cando o dia pintaba.
Dend'entón Galiza sofre,
arrich'os dentes e cala,
e, anque triste, con orgulo
ergue do martirio a palma.
Ramón Rey Baltar
Nova Galiza. Revista mensual ao servizo do esprito e da liberdade do povo galego
Núm. 17, mayo de 1938
No hay comentarios:
Publicar un comentario